Сусветная гісторыя ХІХ - пачатак ХХІ ст. 11 клас

Асаблівае значэнне для расстаноўкі сіл на міжнароднай арэне мелі вынікі падпісаных пасля вайны мірных дагавораў. Па меркаванні большасці сучасных гісторыкаў, яны мелі наўмысна абразлівы і нават несправядлівы для пераможаных краін характар.

На мірнай канферэнцыі, якая праходзіла ў Парыжы з 18 студзеня 1919 г. па 21 студзеня 1920 г., у перамовах прымалі ўдзел толькі пераможцы, у адрозненне ад Венскага кангрэса 1815 г., дзе было дазволена прысутнічаць пераможанаму боку — Францыі. Яшчэ больш, у Вене ўсе праблемы пасляваеннага ўладкавання вырашаліся толькі еўрапейцамі, а ў Парыжы былі прадстаўлены краіны ўсяго свету, уключаючы ЗША і Японію. У 1815 г. пераможцы былі спагадлівымі да французаў. У Парыжы пераможцы праводзілі строгую палітыку ў адносінах да пераможанай Германіі і яе саюзнікаў, пазбавіўшы іх значнай часткі тэрыторыі і ўсіх калоній.

Падпісаныя дагаворы выклікалі крыўду і абурэнне, асабліва ў Германіі і Італіі, і садзейнічалі як эканамічнай дэпрэсіі 1930-х гг., так і выспяванню перадумоў новай сусветнай вайны. Ліга Нацый, ініцыяваная Парыжскай канферэнцыяй, не мела ні дастатковай моцы, ні падтрымкі, неабходных для таго, каб забяспечыць мір і бяспеку ў час неспакойных 1920—1930-х гг.

У выніку крызісу Версальскай сістэмы пачалася Другая сусветная вайна. Яна стала найбольш яркай праявай крызісу індустрыяльнага грамадства і ў цэлым заходняй цывілізацыі.