Гісторыя Беларусі ад старажытных часоў да канца XVIII ст.

Сінаго́га — ​культавы будынак у іўдаізме.

Сарматы́зм — ​ідэалогія, якая садзейнічала заканадаўчаму афармленню замкнёнага шляхецкага саслоўя. Асноўным яго пастулатам было паходжанне шляхецкага саслоўя ад племені сарматаў, што давала гэтаму саслоўю права на выключнае становішча ў дзяржаве.

Сарма́цкі партрэ́т — ​форма параднага рыцарскага партрэта, уласцівая выяўленчаму мастацтву ВКЛ перыяду XV—XVIII стст. Чалавек у такіх творах паказваўся па вызначанай схеме — ​у парадным адзенні, у атачэнні прадметаў, што не толь­кі адлюстроўвалі мадэль, яе ўнутраны свет, характар, але і перадавалі прыналежнасць да той ці іншай саслоўнай групы насельніцтва, дазвалялі даведацца пра становішча асобы ў грамадстве.

Саха́ — ​драўляная (акрамя металічных сашнікоў — ​нарогаў) вупражная ворыўная прылада.

Секулярыза́цыя культу́ры — ​размежаванне свецкай і царкоўнай культуры.

Се́лішча — ​старажытнае неўмацаванае паселішча.

Сена́т — ​дзяржаўная рада манарха і вышэйшая палата сойма Рэчы Паспалітай.

Скамаро́хі — ​народныя акцёры.

Скарбо́вая камі́сія — ​цэнтральны калегіяльны орган дзяржаўнай улады Рэчы Паспалітай у галіне фінансаў і эканомікі.

Славя́не — ​этнамоўная супольнасць, што належыць да індаеўрапейцаў.

Слу́жба — ​1) сялянскі зямельны ўчастак у ВКЛ да аграрнай рэформы Жыгімонта ІІ Аўгуста; 2) адзінка для вымярэння вайсковай службы баяр-шляхты ў ХV—ХVІ стст.

Сме́рды — ​назва сельскага насельніцтва на Русі з ХІ ст.

Сойм — ​найвышэйшы прадстаўнічы орган у ВКЛ у ХV — ​першай палове ХVІ ст. і Рэчы Паспалітай у другой палове ХVІ — ​ХVІІІ ст.

Со́ймік — ​сход шляхты павета.

Ста́раста — ​у ВКЛ у ХVІ—ХVІІІ стст. службовая асоба, якая кіравала адміністрацыйнай акругай (паветам).

Сфрагі́стыка — ​дапаможная гістарычная дысцыпліна, якая вывучае пячаткі і гісторыю іх існавання.