Гісторыя Беларусі ад старажытных часоў да канца XVIII ст.

Індаеўрапе́йцы — ​народы, якія сфарміраваліся ў розныя перыяды каменнага і бронзавага вякоў на тэрыторыі ад сучаснай Індыі да заходняй часткі Еўропы, размаўлялі на блізкіх мовах агульнага паходжання і мелі шмат агульных рысаў у матэрыяльнай і духоўнай культуры.

Інкарпара́цыя — ​уключэнне ў склад, далучэнне.

Інфля́нты — ​Лівонія, назва зямель Усходняй Прыбалтыкі ў ВКЛ і Рэчы Па­спалітай.

Агіягра́фія — ​жанр царкоўна-рэлігійнай літаратуры, апавяданні пра жыццё людзей, прылічаных да ліку святых.

Агаро́днікі — ​феадальна-залежныя сяляне, якіх сялілі на невялікіх дзялянках зямлі і абавязвалі выконваць пэўныя павіннасці.

Адраджэ́нне — ​эпоха ў гісторыі культуры Заходняй Еўропы і ВКЛ, адметная свецкім характарам, антыфеадальнай і антыклерыкальнай накіраванасцю, а таксама антрапацэнтрызмам, індывідуалізмам, вальнадумствам, свабодалюбівымі і патрыятычнымі настроямі.

Адукацы́йная камі́сія — ​свецкая ўстанова па арганізацыі і кіраўніцтве сістэмай школьнай асветы ў Рэчы Паспалітай.

Анімі́зм — ​вера ў існаванне духаў і душ, у іх уплыў на жыццё людзей і жывёл.

Антытрынітары́зм — ​плынь у пратэстантызме, прыхільнікі якой адмаўляюць догмат пра трыадзінства Бога.

Арна́мент — ​узор з рытмічна ўпарадкаваных элементаў для аздаблення твораў выяўленчага, дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва.