Гісторыя Беларусі ад старажытных часоў да канца XVIII ст.

Пасо́льская ізба́ — ​ніжэйшая палата сойма Рэчы Паспалітай.

Паспалі́тае рушэ́нне — ​шляхецкае апалчэнне ў ВКЛ.

Пастая́нная Ра́да — ​вышэйшы орган дзяржаўнай улады Рэчы Паспалітай
у 1775—1794 гг.

Пахо́жыя сяля́не — ​феадальна-залежныя сяляне ў ВКЛ у ХV — ​першай палове ХVІІ ст., якія карысталіся правам вольнага пераходу ад аднаго феадала да другога.

Пе́нязь — ​адзінка грашовага ліку і манета ў ВКЛ у ХV — ​пачатку ХVІІ ст.

Плі́нфа — ​шырокая і плоская абпаленая цэгла.

Праабшчы́на — ​чалавечы статак.

Пра́сал — ​у ХVІІ—ХІХ стст. дробны гандляр, які гандляваў сваім таварам па вёсках і мястэчках.

Пратэстанты́зм — ​адзін з асноўных кірункаў у хрысціянстве. Узнік як тэрмін для вызначэння ўсіх кірункаў Рэфармацыі пасля пратэсту князёў і гарадоў Германіі ў 1529 г. супраць рашэння імператара Свяшчэннай Рымскай імперыі аб забароне далейшага распаўсюджання некаталіцкіх хрысціянскіх рухаў. У XVI ст. распаўсюдзіўся па ўсёй Еўропе, а ў XVII ст. пашырыўся па-за яе межамі. У выніку ўзніклі і арганізацыйна аформіліся пратэстанцкія цэрквы: лютэранская, кальвінісцкая, англіканская, ад якіх утварыўся шэраг рэлігійных груповак і аб’яднанняў.