Гісторыя Беларусі ад старажытных часоў да канца XVIII ст.

Бі́скуп — ​духоўны сан у каталіцкай царкве, які адпавядае сану епіскапа ў праваслаўнай царкве.

Бі́скупства — ​царкоўна-адміністрацыйная адзінка каталіцкай царквы ў Вялікім Княстве Літоўскім і Рэчы Паспалітай.

Ба́лты — ​група індаеўрапейскіх плямёнаў і народаў, якія гавораць ці гаварылі на балцкіх мовах або іх дыялектах (літоўцы, латышы і інш.).

Бабылі́ — ​катэгорыя беззямельных сялян у ВКЛ з ХVІ ст.

Базі́ліка — ​тып будынка прамавугольнай формы, які складаецца з няцотных па колькасці (1, 3 або 5), розных па вышыні нефаў.

Баро́ка — ​стыль у еўрапейскім мастацтве канца ХVІ — ​сярэдзіны ХVІІІ ст., які ўзнік на аснове традыцый позняга Адраджэння. Адметныя рысы барока — ​урачыс­тасць, кантраснасць, ускладненасць формаў, параднасць, пышны дэкор.

Бая́ры — ​ваеннаслужылыя людзі ў ВКЛ.

Берасцяны́я гра́маты — ​помнікі пісьменнасці ХІ—ХІV стст., зробленыя на бяросце, выяўленыя падчас археалагічных раскопак старажытнарускіх гарадоў.

Бра́цтвы — ​рэлігійныя арганізацыі насельніцтва ВКЛ у ХV—ХVІІІ стст., якія ствараліся пры цэрквах, манастырах, касцёлах, кляштарах. Б. клапаціліся аб іх стане, адкрывалі прытулкі, шпіталі, школы, друкарні.

Бурмі́стр — ​выбарная асоба ў магістраце гарадоў з магдэбургскім правам, якая ўзначальвала гарадскую раду.