Гісторыя Беларусі ад старажытных часоў да канца XVIII ст.

Агіягра́фія — ​жанр царкоўна-рэлігійнай літаратуры, апавяданні пра жыццё людзей, прылічаных да ліку святых.

Агаро́днікі — ​феадальна-залежныя сяляне, якіх сялілі на невялікіх дзялянках зямлі і абавязвалі выконваць пэўныя павіннасці.

Адраджэ́нне — ​эпоха ў гісторыі культуры Заходняй Еўропы і ВКЛ, адметная свецкім характарам, антыфеадальнай і антыклерыкальнай накіраванасцю, а таксама антрапацэнтрызмам, індывідуалізмам, вальнадумствам, свабодалюбівымі і патрыятычнымі настроямі.

Адукацы́йная камі́сія — ​свецкая ўстанова па арганізацыі і кіраўніцтве сістэмай школьнай асветы ў Рэчы Паспалітай.

Анімі́зм — ​вера ў існаванне духаў і душ, у іх уплыў на жыццё людзей і жывёл.

Антытрынітары́зм — ​плынь у пратэстантызме, прыхільнікі якой адмаўляюць догмат пра трыадзінства Бога.

Арна́мент — ​узор з рытмічна ўпарадкаваных элементаў для аздаблення твораў выяўленчага, дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва.

Археалагі́чная культу́ра — ​гістарычная агульнасць археалагічных помнікаў, што існавалі на акрэсленай тэрыторыі прыкладна ў адзін час і з’яўляюцца адна­стайнымі па сваёй матэрыяльнай культуры.

Асіміля́цыя — ​страта часткай соцыуму ці цэлым этнасам сваіх адметных рысаў і замена іх на запазычаныя ў іншага этнасу.

Аса́дныя сяля́не — ​адна з асноўных катэгорый феадальна-залежных сялян у ВКЛ, галоўнай павіннасцю якіх быў чынш.