Гісторыя Беларусі ад старажытных часоў да канца XVIII ст.

Чэ́лядзь няво́льная — ​у ВКЛ у ХІV—ХVІ стст. найбольш бяспраўная катэгорыя залежнага сельскага насельніцтва, якая не мела зямлі і іншых сродкаў вытворчасці, жыла пры двары феадалаў.

Шко́льны тэа́тр — ​тэатр пры духоўных навучальных установах (акадэміях, брацкіх школах, калегіумах).

Шляхе́цкія во́льнасці — ​комплекс правоў і прывілеяў шляхты Рэчы Паспалітай ХVІ—ХVІІІ стст., на падставе якіх сфарміравалася ідэалагічная дактрына «залатой вольнасці» — ​культу павагі свабод кожнай асобы шляхецкага стану.

Шпіта́ль — ​у ВКЛ у ХV—ХVІІІ стст. установа для апекі над састарэлымі, бяздомнымі, беднымі і хворымі.

Шышы́ — ​назва людзей, што ваявалі супраць царскай улады, у афіцыйных дакументах Расіі з сярэдзіны ХVІІ ст.

Экано́мія — ​буйны́ дзяржаўны маёнтак, від дзяржаўнага зямельнага ўладання ў ВКЛ, прыбыткі з якога ішлі на ўтрыманне велікакняжацкага двара і асабістыя патрэбы вялікага князя.

Эпігра́фіка — ​дапаможная гістарычная і філалагічная дысцыпліна, якая вывучае змест і формы старадаўніх надпісаў, нанесеных на рэчы або натуральныя ці штучныя паверхні.

Этні́чная ме́ншасць — ​сукупнасць людзей, для якіх крытэрыем кансалідацыі і ідэнтыфікацыі з’яўляюцца этнічныя характарыстыкі.

Этні́чная тэрыто́рыя — ​тэрыторыя кампактнага рассялення пэўнага народа, з якой цесна звязаны яго паходжанне і гісторыя.

Этнагра́фія — ​навука, якая вывучае бытавыя і культурныя асаблівасці этнасаў, праблемы іх паходжання (этнагенезу), рассялення (этнагеаграфіі) і культурна-гіс­тарычнага ўзаемадзеяння.