Лірыка
«Заспаная раніца мжыстая...» (1961)
У гэтым пейзажна-настраёвым вершы перадаюцца адчуванні ад надыходу восені і адпаведны філасофска-задумлівы настрой лірычнага героя. Паэт вельмі трапна апісаў восеньскую раніцу, калі ў прыродзе заціхае ўсё жывое, рыхтуючыся да зімы. Назваўшы раніцу «заспанай» і «мжыстай», «на фарбы і гукі скупой», аўтар не толькі стварыў пейзажны малюнак, але і перадаў стан душы героя, які «прыціхлай зямлёю» ступае. Паэт і яго лірычны герой чуйна рэагавалі на свет, прыслухоўваючыся да рэдкіх гукаў («І вёдры прыглушана бразгаюць // Каля адсырэлае студні») і нават адчуваючы восеньскія пахі («лісцёваю дыхае брагаю»), смак восені («ад кіслых прысмак журавінавых»).
Нягледзячы на перадзімняе зацішша, прырода ў вершы жывая, зменліва-дынамічная, загадкава-прывабная. Уявіць і ўбачыць яе такой дапамагаюць ужытыя аўтарам увасабленні, метафары: «Цыбатай нагой жураўлінаю // Імшарамі верасень крочыць. // Ад кіслых прысмак журавінавых // Заплюшчыла сонца вочы». Апошняя страфа верша, як і першая, сваім зместам і сэнсам звернута да ўнутранага стану лірычнага героя. Для яго восень з’яўляецца не толькі часам светла-сумнай настальгіі («цвітуць успаміны верасам»), гэта і прадчуванне нечага новага, яшчэ невядомага і неўсвядомленага, але несумненна жаданага і ўзвышанага, што прыходзіць у марах і снах.
Нягледзячы на перадзімняе зацішша, прырода ў вершы жывая, зменліва-дынамічная, загадкава-прывабная. Уявіць і ўбачыць яе такой дапамагаюць ужытыя аўтарам увасабленні, метафары: «Цыбатай нагой жураўлінаю // Імшарамі верасень крочыць. // Ад кіслых прысмак журавінавых // Заплюшчыла сонца вочы». Апошняя страфа верша, як і першая, сваім зместам і сэнсам звернута да ўнутранага стану лірычнага героя. Для яго восень з’яўляецца не толькі часам светла-сумнай настальгіі («цвітуць успаміны верасам»), гэта і прадчуванне нечага новага, яшчэ невядомага і неўсвядомленага, але несумненна жаданага і ўзвышанага, што прыходзіць у марах і снах.
Заключныя радкі перадаюць веру лірычнага героя ў светлы, жыццесцвярджальны сэнс чалавечага быцця, дзе выраз «усё да паўдня праясніцца» ўспрымаецца алегарычнай метафарай аптымістычнага светаўспрымання асобы.