Гісторыя Беларусі ад старажытных часоў да канца XVIII ст.

Аснову харчовага рацыёну складалі прадукты земляробства, агародніцтва, жывёлагадоўлі. Дадатковымі крыніцамі ежы былі некаторыя промыслы, якія давалі мёд, рыбу, мяса дзічыны, грыбы, арэхі, ягады. На Палессі і ў Паазер’і пераважна ўжывалі рыбу, у раўнінных раёнах — жыта, пшаніцу, у лясных раёнах — прадукты промыслаў.

У сялян пераважала ежа на расліннай аснове: хлеб, кашы і прываркі (боршч, капуста, крупеня, кулеш). Гародніну ўжывалі свежай, клалі ў запас. У XVIІІ ст. на беларускіх землях упершыню з’явілася бульба.

На святы гатавалі мясныя стравы са свініны, бараніны, ялавічыны, птушкі. Найчасцей гаспадыні рыхтавалі мачанку (з мясам і падлівай), халадзец (студзень). Таксама спажывалі малочныя прадукты ў натуральным выглядзе.

Паколькі беларусы шмат ужывалі хлеба, квашаных і салёных прадуктаў, то гэта абумовіла вялікую колькасць спажываемых напіткаў. Пілі квас, бярозавы і кляновы сокі, кісялі, медавуху, піва. Гарэлка да XVIІ—XVIІІ стст. выкарыстоўвалася, як правіла, у якасці лекавага сродку пры хваробах сэрца, вачэй і інш.