Беларуская літаратура. 11 клас

Цяжкае жыццё прадвызначыла ў многім паводзіны герояў і іх трагедыйнае светаадчуванне… І старая бабуля, і маладая жанчына (яе нявестка) — працаўніцы, пакутніцы. Бабулю праца рана састарыла, пазбавіла радасці яе і страта сына. Аўтар паказаў яе перажыванні, раскрыў характар знясіленай горам жанчыны праз унутраны маналог. Падобным шляхам крочыў аўтар і пры раскрыцці характару яе нявесткі Марусі і ўнука. Старая вінаваціць сябе, што не дадала ласкі і цяпла сыну і цяпер тое ж самае не можа даць унуку. Унутраны маналог жанчыны характарызуе яе як працаўніцу, справядлівага чалавека, за знешняй суровасцю якога хаваецца добрая душа, душа маці, якая любіць увесь свет. Старая жанчына — сімвал маці-Беларусі. Яна ўсё сцерпіць. Калі трэба, будзе строгай, другім часам — лагоднай і пяшчотнай. Менавіта такой яна паўстае ў фінальнай, псіхалагічнай сцэне, калі дзеліцца з Марусяй агульнай бядой, аплаквае сваё і яе сіроцтва. 

Нявестка Маруся блізкая да сваёй свекрыві і працалюбствам (яна за працай на працягу ўсяго апавядання), і строгасцю (як ні шкадуе сына, але не дакарае старую за пакаранне). Добрая па прыродзе, яна спачувае і сыну, і свекрыві, бо бачыць, як абое яны перажываюць здарэнне. Не сціхае ў яе душы боль па страчаным мужу, той боль, які яна выкажа разам са свекрывёй у канцы твора ў прысутнасці свайго сыночка. Яшчэ адна рыса характару Марусі — яе празарлівасць, адчуванне несправядлівасці пасляваеннага жыцця. З трывогай прыгадвае яна, як расцягвалі калгасную маёмасць людзі, асуджае суседа Зміцера, які адседжваўся ў вайну, служыў старастам пры немцах, затым падаўся ў партызаны, а цяпер нацягаў усялякага дабра ў дом, жыве і не бядуе пры поўнай хаце.