§ 7-1. Памылкі, выкліканыя парушэннем арфаэпічных і акцэнталагічных норм

Правіла

Культура маўлення, веданне літаратурных норм выступаюць паказчыкамі адукаванасці, інтэлігентнасці чалавека.
Аднак моўцы могуць парушаць правілы, ў выніку чаго ўзнікаюць памылкі. Памылкі ў вымаўленні слоў адразу заўважаюцца дасведчаным субяседнікам.

У маўленчай практыцы даволі часта назіраюцца арфаэпічныя памылкі — парушэнні норм літаратурнага вымаўлення.

Прьгчынамі парушэнняў з’яўляюцца:

  • уплыў арфаграфічных норм, несупадзенне напісання з вымаўленнем:  — лічба,  — знічка;
  • недакладнае веданне асаблівасцей беларускай і рускай моў: вымаўленне выбухнога [г] на месцы фрыкатыўнага, вымаўленне зацвярдзелых [р],, [ч], [ж], [ш] як мяккіх, раздзельнае вымаўленне гукаў  і інш.;
  • уплыў дыялектнага маўлення, асаблівасцей гаворкі родных мясцін: во[с’а]нь (літ. во[с'э]нъ), [с’а]рада (літ. [с’э]рада), [г]уліца (літ. [в]уліца), тр[ы]ва (літ. тр[a]ва), (ён) рашаець (літ. рашае), пойдзема (літ. пойдзем) і інш.

Арфаэпічныя памылкі зніжаюць культуру маўлення і сведчаць пра недасканалае веданне літаратурных норм.