Беларуская літаратура. 10 клас

Паэзіі гэтага часу ўласціва наяўнасць рыфмаваных лозунгаў з ужываннем дзеясловаў загаднага ладу, наўмысная бадзёрасць, перабольшанасць пачуццяў («Трэба ўмець і шпалы кахаць, і цалаваць семафор» (Паўлюк Шукайла)). Папулярны жанр — песня-марш, распаўсюджаная форма верша — разбіўка «лесвічкай».

У выніку адной з літаратурных дыскусій 1930-х гадоў была незаслужана прызнана шкоднасць псіхалагізму ў паэзіі. Гэта значыць, аўтарам прапаноўвалася не заглыбляцца ў псіхалогію лірычнага героя, а абапірацца на рэальныя факты.

Для пісьменнікаў арганізоўвалі паездкі па краіне — і чакалася, што ўбачанае хутка адлюструецца ў новых творах, але гэта часта аслабляла мастацкія вартасці тэкстаў. Напрыклад, у 1933 годзе, каб напісаць пра «перавыхаванне» чалавека працай, пісьменніцкая дэлегацыя наведала адкрыццё Беламорканала.

У выніку падзей 1930-х гадоў была парушана пераемнасць паміж пакаленнямі аўтараў у літаратурным працэсе, і гэта змяніла літаратурны ландшафт: звузіліся тэматычныя абсягі твораў, збяднеў арсенал мастацкіх метадаў, школ і плыняў, беларускае слоўнае мастацтва стала паступова страчваць заваяваныя пазіцыі. Такія змены былі звязаны з трагічным часам, калі былі высланы за межы рэспублікі альбо загінулі некалькі дзясяткаў маладых пісьменнікаў Савецкай Беларусі.

Паступова ў літаратуру прыходзіла новае пакаленне савецкіх паэтаў, якія выраслі ў СССР (Аркадзь Куляшоў, Пімен Панчанка, Мікола Аўрамчык, Анатоль Вялюгін і інш.).