§ 25-1. Заходняя Еўропа
Ключавая ідэя: аднавіўшы сваю эканоміку і дэмакратычныя інстытуты пасля Другой сусветнай вайны, краіны Заходняй Еўропы перайшлі да пабудовы постіндустрыяльнага грамадства.
З дапамогай плана Маршала заходнееўрапейскія краіны адносна хутка ліквідавалі разбуральныя наступствы Другой сусветнай вайны — аднавілі прамысловасць, сельскую гаспадарку і транспартную сетку, знішчаныя вайной. У 1950-я гг. эканоміка заходнееўрапейскіх дзяржаў перажывала ўжо сапраўдны бум.
У палітычным жыцці правыя партыі, якія раней падтрымлівалі фашызм, былі дыскрэдытаваныя. У Францыі, Італіі і Германіі камуністы і сацыялісты (левыя партыі) часта ўзначальвалі супраціўленне нацызму. Па гэтай прычыне многія пасляваенныя ўрады праводзілі палітыку, якая была б ухвалена левымі.
4. Неакансерватыўная палітыка 1980—1990-х гг.
Урады ў Еўропе перайшлі да палітыкі «жорсткай эканоміі» і тэорыі манетарызму амерыканскага эканаміста М. Фрыдмана, згодна з якой роля дзяржавы ў эканоміцы павінна быць мінімальнай, зводзячыся да контролю за зваротам грашовай масы. Краіны Захаду перайшлі да неакансерватыўнай палітыкі. Галоўнымі яе прадстаўнікамі з’яўляліся прэм’ер-міністр Вялікабрытаніі М. Тэтчар і прэзідэнт ЗША Р. Рэйган. Палітыка, якую яны праводзілі, атрымала назву «тэтчарызму» і «рэйганомікі» адпаведна. Яна характарызавалася зніжэннем ролі дзяржавы ў эканоміцы, згортваннем сацыяльных праграм, спыненнем дзяржаўнага датавання прадпрыемстваў, іх прыватызацыяй і зніжэннем падаткаў для бізнесу. Гэтыя меры прывялі да паглыблення сацыяльнага расслаення і росту беспрацоўя, ударылі па бяднейшых групах насельніцтва.