Сусветная гісторыя ад старажытных часоў да канца XVIII ст. 10 клас

Схалáст — сярэднявечны вучоны-багаслоў, які не займаўся эксперыментальным вывучэннем свету.

Сярэ́днія вякí — перыяд гісторыі, які ахоплівае V—XV стст.

Тэакрáтыя — форма праўлення, пры якой на чале краіны стаіць рэлігійны лідар.

Урбанізáцыя — працэс масавага ўзнікнення гарадоў і развіцця гарадскога жыцця.

Усхóдняя дэспаты́я — форма дзяржаўнага кіравання ў краінах Старажытнага Усходу з неабмежаванымі паўнамоцтвамі спадчыннага правіцеля, які абагаўляўся, і поўным падпарадкаваннем падданых яго ўладзе.

Фармáцыя — гістарычная прыступка ў развіцці грамадства з адпаведным ёй спосабам вытворчасці.

Феóд — спадчыннае зямельнае валоданне, якое сеньёры давалі сваім васалам за абавязацельствы нясення службы.

Цімáры — зямельныя спадчынныя ўладанні ў Асманскай імперыі, якія турэцкія воіны атрымлівалі за сваю службу.

Шыíт — (араб. — прыхільнікі, паслядоўнікі) — кірунак ісламу, які аб'ядноўвае розныя абшчыны, якія прызналі Алі ібн Абу Таліба і яго нашчадкаў адзіна законнымі спадчыннікамі і духоўнымі пераемнікамі прарока Мухамада.

Элінíзм — перыяд у гісторыі Міжземнамор'я, які доўжыўся з часу смерці Аляксандра Македонскага (323 г. да н. э.) да канчатковага ўстанаўлення рымскага панавання на гэтых тэрыторыях (30 г. да н. э.).