Баро́ка — ​стыль у еўрапейскім мастацтве канца ХVІ — ​сярэдзіны ХVІІІ ст., які ўзнік на аснове традыцый позняга Адраджэння. Адметныя рысы барока — ​урачыс­тасць, кантраснасць, ускладненасць формаў, параднасць, пышны дэкор.

Бая́ры — ​ваеннаслужылыя людзі ў ВКЛ.

Берасцяны́я гра́маты — ​помнікі пісьменнасці ХІ—ХІV стст., зробленыя на бяросце, выяўленыя падчас археалагічных раскопак старажытнарускіх гарадоў.

Бра́цтвы — ​рэлігійныя арганізацыі насельніцтва ВКЛ у ХV—ХVІІІ стст., якія ствараліся пры цэрквах, манастырах, касцёлах, кляштарах. Б. клапаціліся аб іх стане, адкрывалі прытулкі, шпіталі, школы, друкарні.

Бурмі́стр — ​выбарная асоба ў магістраце гарадоў з магдэбургскім правам, якая ўзначальвала гарадскую раду.

Ві́ленскае баро́ка — ​умоўная назва мастацкай сістэмы позняга барока ў манументальнай культавай архітэктуры Беларусі (1730—1770-я гг.). Архітэктурныя помнікі віленскага барока вызначаюцца пластычнасцю аб’ёмаў, маляўнічасцю сілуэта, створанага шмат’яруснымі скразнымі ажурнымі вежамі, фігур­нымі атынкаванымі франтонамі, якія надаюць галоўнаму фасаду прасторавую структуру.

Вало́ка — ​асноўная зямельная мера і адзінка абкладання сялян павіннасцямі ў ВКЛ; складала каля 21,36 га.

Вало́чная паме́ра — ​аграрная рэформа ў ВКЛ у ХVІ — ​першай палове ХVІІ ст.; комплекс мерапрыемстваў па паляпшэнні землекарыстання і абкладанні сялян павіннасцямі.

Ваяво́да — ​намеснік вялікага князя, адміністрацыйны, гаспадарчы і судовы кіраўнік ваяводства.

Ваяво́дства — ​адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў ВКЛ у ХV—​ХVІІІ стст.