Археалагі́чная культу́ра — ​гістарычная агульнасць археалагічных помнікаў, што існавалі на акрэсленай тэрыторыі прыкладна ў адзін час і з’яўляюцца адна­стайнымі па сваёй матэрыяльнай культуры.

Асіміля́цыя — ​страта часткай соцыуму ці цэлым этнасам сваіх адметных рысаў і замена іх на запазычаныя ў іншага этнасу.

Аса́дныя сяля́не — ​адна з асноўных катэгорый феадальна-залежных сялян у ВКЛ, галоўнай павіннасцю якіх быў чынш.

Аўтано́мія — ​самастойнае ажыццяўленне дзяржаўнай улады ці кіравання, якое прадастаўлена якой-небудзь частцы дзяржавы.

Аўтахто́ннае насе́льніцтва — ​першае мясцовае, карэннае насельніцтва на пэўнай тэрыторыі.

Бі́скуп — ​духоўны сан у каталіцкай царкве, які адпавядае сану епіскапа ў праваслаўнай царкве.

Бі́скупства — ​царкоўна-адміністрацыйная адзінка каталіцкай царквы ў Вялікім Княстве Літоўскім і Рэчы Паспалітай.

Ба́лты — ​група індаеўрапейскіх плямёнаў і народаў, якія гавораць ці гаварылі на балцкіх мовах або іх дыялектах (літоўцы, латышы і інш.).

Бабылі́ — ​катэгорыя беззямельных сялян у ВКЛ з ХVІ ст.

Базі́ліка — ​тып будынка прамавугольнай формы, які складаецца з няцотных па колькасці (1, 3 або 5), розных па вышыні нефаў.