Даследуючы з'яву электрызацыі праз уплыў, англійскі фізік Стэфан Грэй (1670–1736) вызначыў у 1729 г., што рэчывы можна падзяліць на два класы: здольныя пераносіць электрычныя зарады і тыя, якія гэтай уласцівасцю не валодаюць. Адпаведныя тэрміны «праваднік» і «ізалятар» прапанаваў у 1742 г. англічанін Жан Тэафіл Дэзагюлье (1683–1744). Добрыя дыэлектрычныя ўласцівасці маюць бурштын, шкло, эбаніт, гума, шоўк, пластмаса, слюда, фарфор. Что адбываецца ў дыэлектрыку, змешчаным у электрастатычнае поле?
Дыэлектрыкі. Тэрмін «дыэлектрык» увёў Фарадэй у 1838 г. для абазначэння рэчыва, у якое пранікае электрастатычнае поле («дыэлектрык» ад грэч. dia — праз, скрозь і англ. еlectric — электрычны). У дыэлектрыку ўсе электроны звязаны з ядрамі атамаў. Электрастатычнае поле не адрывае іх ад атамаў, а толькі злёгку ссоўвае адносна дадатна зараджаных ядраў. Дыэлектрык утрымлівае толькі звязаныя зарады, гэта значыць зарады, якія ўваходзяць у склад атамаў (малекул) дыэлектрыка і пазбаўлены магчымасці свабодна перамяшчацца пад дзеяннем электрастатычнага поля.
Высветлім, што адбываецца ў дыэлектрыку, змешчаным у электрастатычнае поле.
Правядзём дослед. Доўгую драўляную ненаэлектрызаваную лінейку размесцім на падстаўцы так, каб яна магла свабодна паварочвацца (мал. 118.7). Наэлектрызуем шкляную (ці эбанітавую) палачку і паднёсём яе да аднаго з канцоў лінейкі. Лінейка пачне паварочвацца. Такім чынам, незараджаны дыэлектрык, якім з'яўляецца драўляная лінейка, прыцягваецца да зараджанага цела.
