
Большасць слоў беларускай мовы падзяляецца на мінімальныя значымыя часткі, якія называюцца марфемамі: , , . Да марфем адносяцца прыстаўка, корань, суфікс, постфікс, канчатак, злучальныя галосныя ў складаных словах. Усе марфемы, акрамя кораня, называюць афіксамі.
Словы могуць быць зменнымі і нязменнымі. У змеиных словах выдзяляюць дзве часткі: нязменная (аснова) і змеиная (канчатак): , . ; , , ; , , .
Аснова — нязменная частка слова, якая выражав яго лексічнае значэнне, у яе не ўваходзіць канчатак: , , , добры. У аснову низменных слоў уваходзіць усё слова: , , , .
Асновы бываюць невытворныя і вытворныя. Невытворныя асновы складаюцца толькі з кораня , , ), а ў склад вытворных, акрамя кораня, уваходзяць і іншыя марфемы: , , , .
Канчатак — зменная частка слова, пры дапамозе якой утвараецца форма слова , , ). Ён служыць для выражения граматычных значэнняў (роду, ліку, склону, асобы) і сувязі слоў у словазлучэнні і сказе. Нязменныя словы (неазначальная форма дзеяслова, дзеепрыслоўе, прыслоўе) канчаткаў не маюць.
Слова можа мець нулявы канчатак , , ), або нават некалькі нулявых канчаткаў . Канчатак можа знаходзіцца ў сярэдзіне слова: , , , , .
|